ва́бенне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
ва́бенне |
| Р. |
ва́бення |
| Д. |
ва́бенню |
| В. |
ва́бенне |
| Т. |
ва́беннем |
| М. |
ва́бенні |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ва́бенне ср., охот. прима́нивание, прима́нка ж. (звуком)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ва́бенне, ‑я, н.
Дзеянне паводле дзеясл. вабіць (у 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
*Ва́бенне, ва́бене ’вабік’ (Сцяшк. МГ). Да вабіць. Канкрэтнае значэнне прылады развілося, відаць, у дыялектнай мове.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ваб ’вабенне птушак’ (Федар.); ’паляванне з рогам на дзічыну’ (КТС), ваба ’прынада, спакушэнне’ (БРС, Гарэц.). Прасл. утварэнне ад *vabiti, параўн. польск. wab ’прынада; вабік’, серб.-харв. ва̑б, ва́ба ’прынада, покліч’, славен. vab ’прынада’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)