ва́б

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

адз.
Н. ва́б
Р. ва́бі
Д. ва́бі
В. ва́б
Т. ва́б’ю
М. ва́бі

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Ваб ’вабенне птушак’ (Федар.); ’паляванне з рогам на дзічыну’ (КТС), ваба ’прынада, спакушэнне’ (БРС, Гарэц.). Прасл. утварэнне ад *vabiti, параўн. польск. wab ’прынада; вабік’, серб.-харв. ва̑б, ва́ба ’прынада, покліч’, славен. vab ’прынада’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ва́ба. Гл. ваб.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)