бічо́ўка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
бічо́ўка |
бічо́ўкі |
| Р. |
бічо́ўкі |
бічо́вак |
| Д. |
бічо́ўцы |
бічо́ўкам |
| В. |
бічо́ўку |
бічо́ўкі |
| Т. |
бічо́ўкай
бічо́ўкаю |
бічо́ўкамі |
| М. |
бічо́ўцы |
бічо́ўках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Бічо́ўка ’вяроўка’ (Бяльк.), ’частка цэпа, якой б’юць па снапах’ (Касп.), бічэ́йка ’тонкая вяровачка’ (Бяльк., Нас.). Рус. бече́вка, бечева́, бичева́, бичёвка і г. д., укр. бечівка. Няяснае слова. Агляд версій гл. Фасмер, 1, 162; Шанскі, 1, Б, 112.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Бычкі́, бэ́чке, бічайкі ’завязкі ў адзежы’ (Сакал.). Адбыць, да бічо́ўка, бічэ́йка ’вяровачка’ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)