білецёр, -а, мн. -ы, -аў, м.

Кантралёр, які правярае ўваходныя білеты.

|| ж. білецёрка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак (разм.).

|| прым. білецёрскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

білецё́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. білецё́р білецё́ры
Р. білецё́ра білецё́раў
Д. білецё́ру білецё́рам
В. білецё́ра білецё́раў
Т. білецё́рам білецё́рамі
М. білецё́ру білецё́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

білецёр м. билетёр

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

білецёр, ‑а, м.

Службовая асоба, якая кантралюе ўваходныя білеты ў кіно, тэатрах, музеях і інш. установах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Білецёр. Рус. билетёр, укр. білете́р. Новае запазычанне з франц. billetier (ад billet ’білет’). Шанскі, 1, Б, 118.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

биле́тёр білецёр, -ра м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

білецёрка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Разм. Жан. да білецёр.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)