бярно́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. бярно́ бёрны
бярны́
Р. бярна́ бёрнаў
Д. бярну́ бёрнам
В. бярно́ бёрны
бярны́
Т. бярно́м бёрнамі
М. бярне́ бёрнах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бярно́ ср., обл., см. бервяно́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бярно́, ‑а; мн. бёрны, ‑аў; н.

Абл. Бервяно. [Сотнікаў] узяў цёплую, падгарэлую з аднаго боку бульбіну і прываліўся плячыма да беленых бёрнаў сцяны. Быкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Бярно́ ’бервяно’. З *бьрвьно. Гл. бервяно́.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бервяно, пень, калода, кругляк; бярно (абл.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)