бычы́ны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. бычы́ны бычы́ная бычы́нае бычы́ныя
Р. бычы́нага бычы́най
бычы́нае		 бычы́нага бычы́ных
Д. бычы́наму бычы́най бычы́наму бычы́ным
В. бычы́ны (неадуш.)
бычы́нага (адуш.)		 бычы́ную бычы́нае бычы́ныя (неадуш.)
бычы́ных (адуш.)
Т. бычы́ным бычы́най
бычы́наю		 бычы́ным бычы́нымі
М. бычы́ным бычы́най бычы́ным бычы́ных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бычы́ны бычи́ный; быча́чий; бы́чий

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бычы́ны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да быка ​1. Бычыная шкура, галава. // Такі, як у быка. Солтыс нешта шаптаў каменданту, немаладому дужаму асадніку з бычынай шыяй. Бажко.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бык¹, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Самец буйной рагатай жывёлы, дзікай і свойскай.

Бой быкоў.

Племянны б.

2. звычайна мн. Падсямейства буйных жвачных млекакормячых (тур, бізон, зубр і пад.).

◊

Браць быка за рогі (разм.) — пачынаць дзейнічаць энергічна, з галоўнага.

|| памянш. бычо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м. Быць бычку на вяровачцы (прыказка).

|| прым. бычы́ны, -ая, -ае і быча́чы, -ая, -ае.

Нораў бычачы, а розум цялячы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бычи́ный бычы́ны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

быча́чий и бы́чий бычы́ны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Сітаві́к, сі́тнік ‘грыб масляк бычыны, рашэтнік’ (віц., гом., Сярж.–Яшк.). Гл. сітаўкі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)