буя́на

прыслоўе, утворана ад прыметніка

станоўч. выш. найвыш.
буя́на буя́ней -

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

буя́на нареч. бу́йно

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

буя́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. буя́н буя́ны
Р. буя́на буя́наў
Д. буя́ну буя́нам
В. буя́на буя́наў
Т. буя́нам буя́намі
М. буя́не буя́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

буя́нства, ‑а, н.

Паводзіны, учынкі буяна; свавольства.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пала́ці, ‑яў; адз. няма.

Уст. Палаткі. Зверху над палком, амаль пад самай столлю, пасланы яшчэ палаці, кароткія, даўжынёй у рост. Галавач. Чысты пакой у Буяна — на старасвецкі манер — з вялізнай печчу і палацямі. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бу́йно нареч.

1. бу́рна; пары́віста; гвалто́ўна;

2. пы́шна; бу́йна;

3. буя́на; шалёна; см. бу́йный;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)