Verbum

анлайнавы слоўнік

буршты́навы

прыметнік, якасны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	буршты́навы	буршты́навая	буршты́навае	буршты́навыя
Р.	буршты́навага	буршты́навай буршты́навае	буршты́навага	буршты́навых
Д.	буршты́наваму	буршты́навай	буршты́наваму	буршты́навым
В.	буршты́навы (неадуш.) буршты́навага (адуш.)	буршты́навую	буршты́навае	буршты́навыя (неадуш.) буршты́навых (адуш.)
Т.	буршты́навым	буршты́навай буршты́наваю	буршты́навым	буршты́навымі
М.	буршты́навым	буршты́навай	буршты́навым	буршты́навых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

буршты́навы

прыметнік, адносны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	буршты́навы	буршты́навая	буршты́навае	буршты́навыя
Р.	буршты́навага	буршты́навай буршты́навае	буршты́навага	буршты́навых
Д.	буршты́наваму	буршты́навай	буршты́наваму	буршты́навым
В.	буршты́навы (неадуш.) буршты́навага (адуш.)	буршты́навую	буршты́навае	буршты́навыя (неадуш.) буршты́навых (адуш.)
Т.	буршты́навым	буршты́навай буршты́наваю	буршты́навым	буршты́навымі
М.	буршты́навым	буршты́навай	буршты́навым	буршты́навых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

буршты́навы янта́рный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

буршты́навы, ‑ая, ‑ае.

1. Зроблены з бурштыну. Бурштынавыя каралі. Бурштынавы муштук. □ З-пад жакеціка віднеўся блакітны кафтанік, зашпілены бурштынавай брошкай. Грамовіч.

2. Колерам падобны на бурштын. Уліта Антонаўка падала на стол стары медны самавар і талерку, напоўненую свежым бурштынавым мёдам. Шамякін. У агародчыку гараць вяргіні, нізкарослыя дрэўцы аж прыгінаюцца да зямлі ад цяжару бурштынавых сліў. С. Александровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

буршты́н, -у, м.

Скамянелая смала хваёвых дрэў ад светла-жоўтага да бурага колеру, якая ўжыв. для вырабу ўпрыгажэнняў; янтар.

|| прым. буршты́навы, -ая, -ае.

Бурштынавыя пацеркі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

све́тла-буршты́навы

прыметнік, якасны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	све́тла-буршты́навы	све́тла-буршты́навая	све́тла-буршты́навае	све́тла-буршты́навыя
Р.	све́тла-буршты́навага	све́тла-буршты́навай све́тла-буршты́навае	све́тла-буршты́навага	све́тла-буршты́навых
Д.	све́тла-буршты́наваму	све́тла-буршты́навай	све́тла-буршты́наваму	све́тла-буршты́навым
В.	све́тла-буршты́навы (неадуш.) све́тла-буршты́навага (адуш.)	све́тла-буршты́навую	све́тла-буршты́навае	све́тла-буршты́навыя (неадуш.) све́тла-буршты́навых (адуш.)
Т.	све́тла-буршты́навым	све́тла-буршты́навай све́тла-буршты́наваю	све́тла-буршты́навым	све́тла-буршты́навымі
М.	све́тла-буршты́навым	све́тла-буршты́навай	све́тла-буршты́навым	све́тла-буршты́навых

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

янта́рный буршты́навы, янта́рны;

янта́рный мундшту́к буршты́навы (янта́рны) мушту́к;

янта́рный ко́мната буршты́навы (янта́рны) пако́й;

янта́рный мёд буршты́навы (янта́рны) мёд;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Буршты́н (БРС, Гарэц., Нас.), таксама брушты́н (Касп., Нас.); буршты́навы, бруштыно́вы, брушты́навы ’колер з адценнем жоўтага’ (Інстр. II, БРС). Слова гэтае ўжо ў Бярынды. Укр. буршти́н, бру́штин ’тс’. Запазычанне з польск. bursztyn ’тс’ < н.-ням. bornstēn (ням. Bernstein, літаральна ’палаючы камень’). Бернекер, 102; Рыхардт, Poln., 38; Кюнэ, Poln., 46; Булыка, Запазыч., 53; Шалудзька, Нім., 24; параўн. Брукнер, 50. Рудніцкі (267–268), зыходзячы з націску, выводзіць слова непасрэдна з ням. мовы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мушту́к, ‑а, м.

1. Невялікая трубачка (пластмасавая, касцяная, бурштынавая або драўляная), у якую ўстаўляюцца папяросы, цыгарэты. Тодар Шалюта сядзеў моўчкі, апусціўшы галаву з касым клінам валасоў на лбе, і з маруднай паважнасцю ўладкоўваў палавінку [цы]гарэты ў жоўты бурштынавы муштук. Дуброўскі. // Цвёрдая, свабодная ад тытуню частка папяроснай гільзы, якую бяруць у рот пры курэнні. Глянула [маці] на попельніцу і моўчкі пакруціла галавой: там адзін у адзін ляжалі муштукі.. папярос. Кулакоўскі. // Тое, што і цыбук (у 1 знач.).

2. Тое, што і цуглі. Па горкай сцежцы цокаюць падковы, Гарачы конь кусае муштукі. Грахоўскі.

3. Дэталь духавога музычнага інструмента, якую ў час ігры бяруць у рот або прыкладваюць да губ. — Хлопцы, вальс атрымліваецца! — размахваючы кларнетам, выгукнуў Андрэй і зноў прыставіў муштук інструмента да губ. Пянкрат.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)