бурла́к
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
бурла́к |
бурлакі́ |
| Р. |
бурлака́ |
бурлако́ў |
| Д. |
бурлаку́ |
бурлака́м |
| В. |
бурлака́ |
бурлако́ў |
| Т. |
бурлако́м |
бурлака́мі |
| М. |
бурлаку́ |
бурлака́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
бурла́цкі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да бурлакоў. Бурлацкая арцель. Бурлацкае жыццё.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Раздо́р ’драўляныя вілы’ (барыс., Сл. ПЗБ), рус. дыял. раздо́р ’расшчэпленае дрэва’, ’заезд пры аранні’, ’стан, калі дзве ліны (у бурлакоў) шырока разыходзяцца ў розныя бакі’. Ад раз- і драіць, дзерці (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)