бунтова́ть несов., прям., перен. бунтава́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

узбу́рваць несов.

1. возмуща́ть, бунтова́ть, будора́жить;

2. гневи́ть, серди́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бунтава́ць несов.

1. (поднимать бунт, участвовать в бунте) бунтова́ть;

2. подстрека́ть к бу́нту, бунтова́ть;

3. (вносить беспорядок, замешательство) будора́жить;

4. сбива́ть с то́лку;

ты мяне́ не бунту́й, я сам разбяру́ся — ты меня́ не сбива́й с то́лку, я сам разберу́сь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

смуща́ть несов.

1. (вызывать чувство стеснения) саро́міць; (приводить в замешательство) бянтэ́жыць;

2. (волновать) хвалява́ць;

3. (бунтовать, возбуждать) уст. бунтава́ць, хвалява́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бунтава́цца несов.

1. (поднимать бунт) бунтова́ться, бунтова́ть;

2. (выражать непослушание) бунтова́ться;

3. (волноваться, приходить в замешательство) будора́житься;

4. сбива́ться с то́лку

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Бунт 1 ’мяцеж’. Рус. бунт (з пачатку XV ст.), укр. бунт. Запазычанне з польск. bunt < ням. Bund саюз’ (’саюз’ > ’змова’ > ’бунт’). Дзеясловы бунтава́ць, рус. бунтова́ть, укр. бунтува́ти таксама лічацца запазычаннем з польск. buntować ’тс’. Бернекер, 101; Фасмер, 1, 241, 242; Брукнер, 49; Фасмер, RS, 6, 169; Шалудзька, Нім., 23; Рыхардт, Poln., 38; Кюнэ, Poln., 47. Гл. яшчэ Булыка, Запазыч., 51–52. Версія пра непасрэднае запазычанне з ням. не пераконвае (так Чарных, РЯШ, 1961, № 4, 97; Рудніцкі, 256). Да бунт < ням. Bund ’саюз’ семантычную паралель з іранскіх моў прыводзіць Абаеў, Зб. Баркоўскаму, 14.

Бунт 2 ’вязка, звязак’ (Арх. Бяльк., слонім., Інстр. III, Касп.), ’вязка, мяшок’ (Нас.), бу́нцік (Гарэц.). Укр. бунт ’тс’. Рус. бунт ’кладка; мяшкі з мукой’, бунт пеньки. Запазычанне з польск. bunt ’тс’ (а гэта з ням. Bund ’тс’, да binden звязваць’). Магчыма і непасрэднае запазычанне з ням. Параўн. Брукнер, 49; Фасмер, 1, 241; Шанскі, 1, Б, 227; Рудніцкі, 256; Шалудзька, Нім., 23.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мути́ть несов.

1. (жидкость) муці́ць, каламу́ціць;

мути́ть во́ду муці́ць (каламу́ціць) ваду́;

2. перен. (делать неясным) тума́ніць, за́сціць;

мути́ть ум тума́ніць (за́сціць) ро́зум;

3. (возбуждать) баламу́ціць; (бунтовать) бунтава́ць; (путать) блы́таць; (подстрекать) падбухто́рваць;

мути́ть люде́й баламу́ціць (бунтава́ць, падбухто́рваць) людзе́й;

4. (в голове, в глазах и т. п.) безл. мутне́ць;

5. (тошнить) безл. ну́дзіць;

меня́ мути́т мяне́ ну́дзіць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)