бу́льканне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. бу́льканне
Р. бу́лькання
Д. бу́льканню
В. бу́льканне
Т. бу́льканнем
М. бу́льканні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бу́льканне ср. бу́льканье

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бу́льканне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. булькаць, а таксама гукі гэтага дзеяння.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бу́лькаць, -аю, -аеш, -ае; незак.

Утвараць гукі, падобныя на тыя, якія бываюць пры кіпенні або пераліванні вады.

Булькае ручай.

|| аднакр. бу́лькнуць, -ну, -неш, -не; -ні.

|| наз. бу́льканне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бу́льканье ср. бу́льканне, -ння ср., бу́лькат, -ту м., бульката́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Гла́гаўка ’прорва, бездань’ (Сл. паўн.-зах.). Магчыма, гукапераймальнае па паходжанню (ад слоў тыпу *глаг!, *глагаць, якія перадаюць бульканне вады; параўн. з падобнымі гукамі: глак‑та́ць, гло́к‑аць).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

клокота́ние

1. бурле́нне, -ння ср., бульката́нне, -ння ср., клеката́нне, -ння ср.;

2. бу́льканне, -ння ср., хрыпе́нне, -ння ср.; см. клокота́ть​ 1, 2;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)