буго́р, -гра́, мн. -гры́, -гро́ў, м.
Невялікае ўзвышша, узгорак.
|| памянш. бугаро́к, -рка́, мн. -ркі́, -рко́ў, м.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
буго́р паго́рак, -рка м., узго́рак, -рка м., грудо́к, -дка́ м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
буго́р, ‑гра, м.
Невялікае ўзвышша, узгорачак на паверхні зямлі. Тадора Міронаўна садзілася на бугры за хатай і.. глядзела на лес. Брыль. Салдаты з аўтаматамі плюхаюцца па гразі, выганяюць усіх, і старых, і малых, на сухі бугор у канцы сяла. Кулакоўскі. // Няроўнасць, выпукласць на чым‑н. Твар.. [Рубчэні] быў увесь у маршчынах, нейкіх чорна-сініх парушынах і буграх. Лобан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Буго́р ’узгорак, пагорак, невялікая гара, высокае месца’ (Яшкін, Бір. Дзярж.), ’пясчаны ўзгорак’ (Сцяшк. МГ), ’узгорак’ (Касп.), буго́рынне ’нагрувашчванне’ (Нас.). Рус. буго́р, укр. буго́р. Лічыцца роднасным з лат. baũgurs ’узвышша, узгорак’. Гл. Фасмер, 1, 228 (там агляд і іншых версій).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
паго́рак, -рка м. приго́рок, холм, буго́р
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
узго́рак, -рка м. холм, буго́р; приго́рок
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
зара́ць сов. спаха́ть;
з. паго́рак — спаха́ть буго́р
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
бугаро́к, ‑рка, м.
1. Памянш. да бугор.
2. У анатоміі — узвышанасць на касці, да якой прымацоўваецца мышца. Лонны бугарок.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
груд м.
1. буго́р, холм;
2. сухо́й луг, суходо́л
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Бурга́н ’узгорак, курган’ (Нас.). Нейкая кантамінаваная форма (буго́р + курга́н?). Але не выключаецца вывядзенне з *бугра́н (буго́р + суф. ‑ан?). Параўн. бургу́н.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)