брыка́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; незак.

1. Пра капытных: біць нагамі, брыкаць.

Конь брыкаецца.

2. перан. Упарціцца, упірацца (разм.).

З ім гаворыш, а ён брыкаецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

брыка́цца

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, зваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. брыка́юся брыка́емся
2-я ас. брыка́ешся брыка́ецеся
3-я ас. брыка́ецца брыка́юцца
Прошлы час
м. брыка́ўся брыка́ліся
ж. брыка́лася
н. брыка́лася
Загадны лад
2-я ас. брыка́йся брыка́йцеся
Дзеепрыслоўе
цяп. час брыка́ючыся

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

брыка́цца несов.

1. ляга́ться, брыка́ться;

ко́ні пачалі́ б. — ло́шади на́чали ляга́ться (брыка́ться);

2. перен., разг. брыка́лася;

з ім гаво́рыш, а ён ~ка́ецца — с ним говори́шь, а он брыка́ется

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

брыка́цца, ‑а́ецца; незак.

1. Біць нагамі, брыкаць. Конь спачатку не хацеў насіць чалавека на сваёй спіне, іржаў, брыкаўся. Бядуля. // Брыкаць адзін другога. Коні пачалі брыкацца. // Мець звычку біць нагамі, брыкаць. Гэты конь брыкаецца. // Рабіць рэзкія рухі, дрыгаць нагамі, жадаючы вызваліцца (пра чалавека). Дзяўчаты з рогатам неслі хлопца да рэчкі, той брыкаўся, крычаў. Гурскі.

2. перан. Разм. Упарціцца, упірацца. [Максім:] — З выгляду здаецца — «ані вэзь», брыкаецца, абражаецца, а скончыць тым, што прыгорнецца да цябе. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

брыклі́вы, -ая, -ае (разм.).

Які мае звычку брыкацца.

Б. конь.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ляга́ться брыка́цца;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

брыка́ться в разн. знач. брыка́цца;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

брыка́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. брыкаць, брыкацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

брыку́н, ‑а, м.

Разм. Пра таго, хто любіць брыкацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

брыклі́вы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які мае звычку, схільнасць брыкацца. Орлік сапраўды быў благім канём: куслівым і брыклівым. Сіняўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)