бру́снік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
бру́снік |
бру́снікі |
| Р. |
бру́сніка |
бру́снікаў |
| Д. |
бру́сніку |
бру́снікам |
| В. |
бру́сніка |
бру́снікаў |
| Т. |
бру́снікам |
бру́снікамі |
| М. |
бру́сніку |
бру́сніках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Бруснікі́ ’дружкі жаніха’ (Інстр. II), бру́снік ’тс’ (Шат., Дзмітр.). Як думае Дзмітрыеў (там жа), ад брус, брусок: «острящий хорошо, так и брусник отлично умеет острить языком и устранять препятствия».
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)