бро́вка ж.

1. уменьш. бро́ўка, -кі ж., бро́ўца, -ца ср.;

2. (возвышенный край обочины, кювета, склона) бро́ўка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бро́ўка I ж. (край) бро́вка

бро́ўка II ж., уменьш. бро́вка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Бро́ўка ’край’ (БРС, Шушк., Выг. дыс., Інстр. I). Рус. бро́вка. Лічыцца ўтварэннем ад brъvь ’брыво’. Параўн. Фасмер, 1, 215; падрабязней Шанскі, 1, Б, 199.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)