бреха́ть несов., обл., прост.
1. (лаять) браха́ць;
2. (врать) браха́ць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
брёх м.
1. брэх, -ху м.;
2. брахня́, -ні ж.; см. бреха́ть.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Браха́ць ’гаварыць няпраўду; гаўкаць’. Ст.-рус., ст.-слав. брехати ’гаўкаць’, рус. бреха́ть, укр. бреха́ти, польск. brzechać ’тс’, славац. brechať ’тс’, балг. брехам ’сапці; рассмяяцца’, серб.-харв. брѐхати, ’сапці, кашляць’ і г. д. Слав. brechati (можа, гукапераймальнае). Лічаць роднасным з лат. brèkt ’крычаць, плакаць’, ст.-в.-ням. braht ’шум’, англ. (to) bark ’гаўкаць’ і г. д. Бернекер, 83–84; Праабражэнскі, 1, 45; Фасмер, 1, 213; БЕР, 1, 78; Махэк₂, 66.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
браха́ць несов.
1. (о собаке) ла́ять;
2. перен., разг., пренебр. лгать, врать, прост. бреха́ть; клевета́ть; нагова́ривать, огова́ривать;
3. перен., груб. болта́ть, чеса́ть языки́;
◊ б. на лес — броса́ть слова́ на ве́тер;
на саба́к б. — болта́ть на ве́тер
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)