бра́таў

прыметнік, прыналежны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. бра́таў бра́тава бра́тава бра́тавы
Р. бра́тавага бра́тавай
бра́тавае		 бра́тавага бра́тавых
Д. бра́таваму бра́тавай бра́таваму бра́тавым
В. бра́таў (неадуш.)
бра́тавага (адуш.)		 бра́таву бра́тава бра́тавы (неадуш.)
бра́тавых (адуш.)
Т. бра́тавым бра́тавай
бра́таваю		 бра́тавым бра́тавымі
М. бра́тавым бра́тавай бра́тавым бра́тавых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бра́таў бра́тнин, бра́та;

б. дом — дом бра́та, бра́тнин дом

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бра́таў, ‑ава.

Які належыць брату, здзяйсняецца ім. Братоў касцюм. □ Цяпер братава апека і клапатлівасць блізкіх да яго людзей атуліла.. [Ірынку]. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бра́тнин разг. бра́таў.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бра́тний уст. бра́таў, бра́тні;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бра́тні

1. разг., см. бра́цкі;

2. см. бра́таў

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

брата́ць

‘яднаць, згуртоўваць каго-небудзь, што-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. брата́ю брата́ем
2-я ас. брата́еш брата́еце
3-я ас. брата́е брата́юць
Прошлы час
м. брата́ў брата́лі
ж. брата́ла
н. брата́ла
Загадны лад
2-я ас. брата́й брата́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час брата́ючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

бра́тні, ‑яя, ‑яе.

1. Уласцівы брату (у 1 знач.), родны. Братняя любоў да сястры.

2. Таварыскі, сяброўскі. Мы — беларусы з братняю Руссю Разам шукалі к шчасцю дарог. Клімковіч. Колькі ёсць поглядаў свежых, Братніх працягнутых рук. Танк.

3. Тое, што і братаў. Братнія дзеці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́шчарблены, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад вышчарбіць.

2. у знач. прым. Са шчарбінамі на лязе (пра нож, сякеру і пад.). Узяў кошык, акраец хлеба і жаўтлявы, мяккаваты шматок сала, вышчарблены братаў складанчык на шнурку. М. Стральцоў. // З пашкоджанай паверхняй чаго‑н., з выламаным краем. За мостам відаць былі сляды вайны: руіны нейкай царквы, вышчарбленая сцяна. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

данасі́ць, ‑нашу, ‑носіш, ‑носіць; заг. данасі; зак., каго-што.

1. Скончыць насіць што‑н., перанесці поўнасцю з аднаго месца ў другое. Данасіць дровы ў хлеў.

2. Знасіць зусім, поўнасцю (адзенне, абутак і пад.). Данасіць чаравікі. // Скончыць насіць што‑н. паношанае. Данасіць братаў касцюм.

3. Нарадзіць не раней, як закончыцца нармальны тэрмін цяжарнасці. — Гэта цяжка раджаць?.. — Большай пакуты мусіць на свеце няма. Але ў мяне гэта было таму, што я крыху не данасіла. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)