брако́вачны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
брако́вачны |
брако́вачная |
брако́вачнае |
брако́вачныя |
| Р. |
брако́вачнага |
брако́вачнай
брако́вачнае |
брако́вачнага |
брако́вачных |
| Д. |
брако́вачнаму |
брако́вачнай |
брако́вачнаму |
брако́вачным |
| В. |
брако́вачны (неадуш.)
брако́вачнага (адуш.) |
брако́вачную |
брако́вачнае |
брако́вачныя (неадуш.)
брако́вачных (адуш.) |
| Т. |
брако́вачным |
брако́вачнай
брако́вачнаю |
брако́вачным |
брако́вачнымі |
| М. |
брако́вачным |
брако́вачнай |
брако́вачным |
брако́вачных |
Крыніцы:
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
брако́вачны, ‑ая, ‑ае.
Які мае дачыненне да бракоўкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бракава́ць, -ку́ю, -ку́еш, -ку́е; -ку́й; -кава́ны; незак., каго-што.
1. Прызнаваць што-н. недабраякасным, заганным.
Б. тавар.
2. безас. Быць у недастатковай колькасці; не хапаць.
Бракуе ведаў.
|| зак. забракава́ць, -ку́ю, -ку́еш, -ку́е; -ку́й; -кава́ны (да 1 знач.).
|| наз. бракава́нне, -я, н. (да 1 знач.) і брако́ўка, -і, ДМ -ўцы, ж. (да 1 знач.).
|| прым. брако́вачны, -ая, -ае (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)