бра́жнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
бра́жнік |
бра́жнікі |
| Р. |
бра́жніка |
бра́жнікаў |
| Д. |
бра́жніку |
бра́жнікам |
| В. |
бра́жніка |
бра́жнікаў |
| Т. |
бра́жнікам |
бра́жнікамі |
| М. |
бра́жніку |
бра́жніках |
Крыніцы:
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
◎ Набра́знік ’рушнік, які вешаюць на абразы’ (Касп.). З *наа‑ бризнік (< на абразы), як надзежнік, набожнік (гл.), з наступным сцяжэннем галосных на стыку марфем, параўн. на‑ бражнік ’тс’ (Сл. ПЗБ).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)