бо́мала
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
бо́мала |
бо́малы |
| Р. |
бо́малы |
бо́мал
бо́малаў |
| Д. |
бо́мале |
бо́малам |
| В. |
бо́малу |
бо́малы |
| Т. |
бо́малай
бо́малаю |
бо́маламі |
| М. |
бо́мале |
бо́малах |
Крыніцы:
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
бо́мала, ‑ы, ж.
Абл. Званок ці прыстасаванне, падобнае на званок, якое начэпліваецца жывёліне на шыю, калі яна пасецца ў лесе. Недзе паблізу на збродлівым кані зазваніла бомала ды следам тоненька заржала жарабятка. Пальчэўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)