блінцо́ўка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
блінцо́ўка |
блінцо́ўкі |
| Р. |
блінцо́ўкі |
блінцо́вак |
| Д. |
блінцо́ўцы |
блінцо́ўкам |
| В. |
блінцо́ўку |
блінцо́ўкі |
| Т. |
блінцо́ўкай
блінцо́ўкаю |
блінцо́ўкамі |
| М. |
блінцо́ўцы |
блінцо́ўках |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
блінцо́ўка, ‑і, ДМ ‑цоўцы; Р мн. ‑цовак; ж.
Абл. Невялікая дзежка, у якой рашчыняюць блінцы. Падвесіць [Таццяна] да бэлькі лямпу, паставіць дзежачку-блінцоўку (цяпер блінцоўка гуляе — няма сям’і, няма каму і блінцы пячы на снеданне) — і чым не канцылярыя?.. Васілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)