Verbum

анлайнавы слоўнік

блука́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

блука́нне ср.

1. блужда́ние;

2. блужда́ние, скита́ние, скита́льчество; шата́ние;

1, 2 см. блука́ць ^{2, 3};

◊ б. па паку́тах — хожде́ние по му́кам

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

блука́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. блукаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

блука́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак.

1. Бязмэтна хадзіць, гуляць.

Б. па вуліцы.

2. Пераязджаць з месца на месца, хадзіць у пошуках каго-, чаго-н.

Б. па свеце.

3. перан. Пераходзіць з аднаго прадмета на другі, не спыняючыся на чым-н. (пра погляд, вочы, думкі).

Блукаюць думкі.

|| наз. блука́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бязмэ́тны, -ая, -ае.

Які не мае пэўнай мэты.

Бязмэтнае блуканне.

|| наз. бязмэ́тнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

блужда́ние блука́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фланёрства, ‑а, н.

Разм. Бязмэтнае блуканне, бяздзейнасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

блуклі́вы, ‑ая, ‑ае.

Якому ўласціва блуканне. Сінечу летняга неба плямілі блуклівыя хмаркі. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Ла́ханне, лахыньня ’блуканне, швэнданне’ (Яўс.). Да лахацьх (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

скита́льчество бадзя́нне, -ння ср., блука́нне, -ння ср.; вандро́ўніцтва, -ва ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)