бесталко́віца
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
| Н. |
бесталко́віца |
| Р. |
бесталко́віцы |
| Д. |
бесталко́віцы |
| В. |
бесталко́віцу |
| Т. |
бесталко́віцай
бесталко́віцаю |
| М. |
бесталко́віцы |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
бесталко́віца, ‑ы, ж.
Разм. Тое, што і бесталкоўшчына.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бесталко́ўшчына, ‑ы, ж.
Адсутнасць толку, парадку ў чым‑н.; дрэнная арганізацыя якой‑н. справы; бесталковіца. Што б ён [Гаварушка] хаця сказаў? Сказаў бы: сабатаж там, дзе пануе бесталкоўшчына, дзе скавана ініцыятыва мае, дзе людзі ператвораны ў сляпых выканаўцаў. Лобан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)