бе́лый

1. прил., в разн. знач. бе́лы;

бе́лый снег бе́лы снег;

бе́лый хлеб бе́лы хлеб;

бе́лые но́чи бе́лыя но́чы;

бе́лый офице́р бе́лы афіцэ́р;

бе́лый гриб бараві́к;

бе́лая горя́чка бе́лая гара́чка;

бе́лый биле́т бе́лы біле́т;

бе́лый стих бе́лы верш;

2. сущ. бе́лы, -лага м.;

◊

средь бе́ла дня сяро́д бе́лага дня;

ши́то бе́лыми ни́тками шы́та бе́лымі ні́ткамі;

чёрным по бе́лому чо́рным па бе́лым;

ска́зка про бе́лого бычка́ ка́зка пра бе́лага бычка́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сне́жно-бе́лый сне́жна-бе́лы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чёрно-бе́лый чо́рна-бе́лы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сне́жна-бе́лы сне́жно-бе́лый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чырво́на-бе́лы кра́сно-бе́лый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бараві́к, -ка́ м. бе́лый гриб; борови́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

каласаві́к, -ка́ м., разг. ра́нний борови́к, бе́лый гриб

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Прабе́л ’недахоп, недагляд’, ’пропуск у тэксце, прагал’ (ТСБМ). Рус. пробе́л, ст.-рус. пробѣлъ ’белы (які не запоўнены) прамежак’ ад про- і белый, якія былі крыніцай запазычання.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ослепи́тельно нареч. сляпу́ча, асляпля́льна;

ослепи́тельно бе́лый бялю́ткі, бялю́сенькі, сляпу́ча бе́лы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бялю́сенькі и бялю́ткі белёхонький, ослепи́тельно бе́лый

бялю́ткі см. бялю́сенькі

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)