белату́рка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. белату́рка
Р. белату́ркі
Д. белату́рцы
В. белату́рку
Т. белату́ркай
белату́ркаю
М. белату́рцы

Крыніцы: piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

белату́рка, ‑і, ДМ ‑рцы, ж.

Спец. Гатунак яравой пшаніцы; арнаутка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)