бе́жанка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. бе́жанка бе́жанкі
Р. бе́жанкі бе́жанак
Д. бе́жанцы бе́жанкам
В. бе́жанку бе́жанак
Т. бе́жанкай
бе́жанкаю		 бе́жанкамі
М. бе́жанцы бе́жанках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

бе́жанка ж. бе́женка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бе́жанка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Жан. да бежанец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бе́жанец, -нца, мн. -нцы, -нцаў, м.

Чалавек, які пакінуў месца свайго жыхарства з прычыны вайны або якога-н. бедства.

|| ж. бе́жанка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. бе́жанскі, -ая, -ае.

Бежанскія фурманкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бе́женка бе́жанка, -кі ж., уцяка́чка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уцяка́чка ж., разг.

1. бегля́нка;

2. см. бе́жанка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)