баранава́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. баранава́нне
Р. баранава́ння
Д. баранава́нню
В. баранава́нне
Т. баранава́ннем
М. баранава́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

баранава́нне ср. боронова́ние, бороньба́ ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

баранава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. баранаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

баранава́ць, -ну́ю, -ну́еш, -ну́е; -ну́й; -нава́ны; незак., што.

1. Разрыхляць глебу бараной.

2. Пакідаць баразну, след на чым-н. (разм.).

Жэрдка баранавала зямлю.

|| зак. узбаранава́ць, -ну́ю, -ну́еш, -ну́е; -ну́й; -нава́ны, забаранава́ць, -ну́ю, -ну́еш, -ну́е; -ну́й; -нава́ны і пабаранава́ць, -ну́ю, -ну́еш, -ну́е; -ну́й; -нава́ны.

|| наз. баранава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пасляўсхо́давы послевсхо́довый;

~вае баранава́нне — послевсхо́довое боронова́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

довсхо́довый даўсхо́давы;

довсхо́довое боронова́ние даўсхо́давае баранава́нне.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

послевсхо́довый пасляўсхо́давы;

послевсхо́довое боронова́ние пасляўсхо́давае баранава́нне.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

боронова́ние баранава́нне, -ння ср.; (незасеянной почвы) скаро́джанне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Валачба́ ’баранаванне’ (КТС), валачоба ’тс’ (Бяльк.). Рус. волочба ’тс’, укр. волочба ’тс’. Да валачыць ’баранаваць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Валачы́ць ’баранаваць’ (БРС, Шатал., Выг. дыс., Юрч.); ’часаць воўну’ (Юрч., Хрэст. дыял.), валакці, валакчы ’тс’ (Гарэц.), валачынне ’баранаванне’ (Выг. дыс.). Да валачы ’цягнуць’ < прасл. *volčiti, *velkti.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)