Балга́рыя

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Балга́рыя
Р. Балга́рыі
Д. Балга́рыі
В. Балга́рыю
Т. Балга́рыяй
Балга́рыяю
М. Балга́рыі

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

леў², ле́ва, мн. ле́вы, ле́ваў, м.

Грашовая адзінка ў Балгарыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

балга́рскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Балгарыі, балгараў. // Які знаходзіцца ў Балгарыі. Балгарская Акадэмія навук. // Выраблены ў Балгарыі. Балгарскія сувеніры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

балга́ры, -аў, адз. -га́рын, -а, м.

Паўднёваславянскі народ, які складае асноўнае насельніцтва Балгарыі.

|| ж. балга́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. балга́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гагау́зы, -аў, адз. -у́з, -а, м.

Цюркскі народ, які жыве ў Малдове, Украіне і Балгарыі.

|| ж. гагау́зка, -і, ДМ -зцы, мн. -і, -зак.

|| прым. гагау́зскі, -ая, -ае.

Гагаузская мова.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

стаці́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Разменная манета Балгарыі, роўная 1/100 лёва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

балга́ры, ‑аў; адз. балгарын, ‑а, м.; балгарка, ‑і, ДМ ‑рцы; мн. балгаркі, ‑рак; ж.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва Балгарыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

македо́нцы, ‑аў; адз. македонец, ‑нца, м.; македонка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. македонкі, ‑нак; ж.

Паўднёваславянскі народ, які складае асноўнае насельніцтва югаслаўскай Македоніі, некаторых раёнаў грэчаскай Македоніі і Балгарыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гагау́зы, ‑аў; адз. гагауз, ‑а, м.; гагаузка, ‑і, ДМ ‑зцы; мн. гагаузкі, ‑зак; ж.

Народ, па культуры блізкі да балгар, які жыве ў Малдаўскай і Украінскай ССР, а таксама ў Балгарыі і Румыніі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

*Тырно́ўка, тырны́вка ‘свята паміж Пакровамі і днём св. Міхаіла’ (Клім.), тэрно́ўка, тарно́ўка ‘свята, дзень Параскевы Сербкай, 14/25 кастрычніка’ (Талстая, Полес.). Назва выводзіцца з імені святой Параскевы Тырнаўскай, балг. св. Петка Търновска ад г. Търново ‘Тырнава (у Балгарыі)’, культ якой зліўся з культам св. Параскевы Сербскай пад агульнай назвай пя́ценка (гл.), падрабязней гл. Талстая, Полес., 558.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)