байка́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. байка́р байкары́
Р. байкара́ байкаро́ў
Д. байкару́ байкара́м
В. байкара́ байкаро́ў
Т. байкаро́м байкара́мі
М. байкару́ байкара́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

байка́р, -ра́ м.

1. расска́зчик; (способный на выдумки) вы́думщик, ска́зочник;

2. разг. баснопи́сец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

байка́р, ‑а, м.

Апавядальнік, расказчык. І ў якія б крутыя віры не трапляў народ, сярод яго заўсёды знаходзіліся баяны і скамарохі, кніжнікі і байкары. Лойка. // Здатны на выдумкі чалавек. Салдаты любяць заўсёды таленавітых людзей, ці то гарманістаў, ці то добрых байкароў, якія ўмеюць «складна» зманіць. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

баснопи́сец байкапі́сец, -сца м., байка́р, -ра́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)