бадыля́ка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
бадыля́ка |
бадыля́кі |
| Р. |
бадыля́кі |
бадыля́к |
| Д. |
бадыля́цы |
бадыля́кам |
| В. |
бадыля́ку |
бадыля́кі |
| Т. |
бадыля́кай
бадыля́каю |
бадыля́камі |
| М. |
бадыля́цы |
бадыля́ках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
бадыля́ка, ‑і, ДМ ‑ляцы, ж.
Разм. Тое, што і бадыліна. Спатыкнуўся Габрыэль ля ксяндзоўскіх варот і ўпаў ілбом на нейкую абламаную бадыляку. Пестрак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)