бадзя́чы
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
бадзя́чы |
бадзя́чая |
бадзя́чае |
бадзя́чыя |
| Р. |
бадзя́чага |
бадзя́чай
бадзя́чае |
бадзя́чага |
бадзя́чых |
| Д. |
бадзя́чаму |
бадзя́чай |
бадзя́чаму |
бадзя́чым |
| В. |
бадзя́чы (неадуш.)
бадзя́чага (адуш.) |
бадзя́чую |
бадзя́чае |
бадзя́чыя (неадуш.)
бадзя́чых (адуш.) |
| Т. |
бадзя́чым |
бадзя́чай
бадзя́чаю |
бадзя́чым |
бадзя́чымі |
| М. |
бадзя́чым |
бадзя́чай |
бадзя́чым |
бадзя́чых |
Крыніцы:
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
бадзя́чы, ‑ая, ‑ае.
Разм. Уласцівы бадзяку (бадзяцы). [Патаповіч:] — Ты ў мяне, бадзячая душа, у два дні будзеш умець класці сцяну ў гладкі вугал. Чорны. Хто ж не ведаў у нас жабракоў? Былі гэта яны — не іначай, Доўгім, ціхім натоўпам ішлі, Па краіне хадою бадзячай. Пестрак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Бадзя́чы ’распусны’ (Сцяшк. МГ). Бясспрэчна, да бадзя́цца ’бадзяцца, цягацца, валачыцца’ (гл.). Стары дзеепрыметнік.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)