а́ўтарскія

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, субстантываваны множналікавы, ад’ектыўнае скланенне

мн.
-
Н. а́ўтарскія
Р. а́ўтарскіх
Д. а́ўтарскім
В. а́ўтарскія
Т. а́ўтарскімі
М. а́ўтарскіх

Крыніцы: krapivabr2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

а́ўтарскі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. а́ўтарскі а́ўтарская а́ўтарскае а́ўтарскія
Р. а́ўтарскага а́ўтарскай
а́ўтарскае		 а́ўтарскага а́ўтарскіх
Д. а́ўтарскаму а́ўтарскай а́ўтарскаму а́ўтарскім
В. а́ўтарскі (неадуш.)
а́ўтарскага (адуш.)		 а́ўтарскую а́ўтарскае а́ўтарскія (неадуш.)
а́ўтарскіх (адуш.)
Т. а́ўтарскім а́ўтарскай
а́ўтарскаю		 а́ўтарскім а́ўтарскімі
М. а́ўтарскім а́ўтарскай а́ўтарскім а́ўтарскіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

індывідуа́льна-а́ўтарскі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. індывідуа́льна-а́ўтарскі індывідуа́льна-а́ўтарская індывідуа́льна-а́ўтарскае індывідуа́льна-а́ўтарскія
Р. індывідуа́льна-а́ўтарскага індывідуа́льна-а́ўтарскай
індывідуа́льна-а́ўтарскае		 індывідуа́льна-а́ўтарскага індывідуа́льна-а́ўтарскіх
Д. індывідуа́льна-а́ўтарскаму індывідуа́льна-а́ўтарскай індывідуа́льна-а́ўтарскаму індывідуа́льна-а́ўтарскім
В. індывідуа́льна-а́ўтарскі (неадуш.)
індывідуа́льна-а́ўтарскага (адуш.)		 індывідуа́льна-а́ўтарскую індывідуа́льна-а́ўтарскае індывідуа́льна-а́ўтарскія (неадуш.)
індывідуа́льна-а́ўтарскіх (адуш.)
Т. індывідуа́льна-а́ўтарскім індывідуа́льна-а́ўтарскай
індывідуа́льна-а́ўтарскаю		 індывідуа́льна-а́ўтарскім індывідуа́льна-а́ўтарскімі
М. індывідуа́льна-а́ўтарскім індывідуа́льна-а́ўтарскай індывідуа́льна-а́ўтарскім індывідуа́льна-а́ўтарскіх

Крыніцы: piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

першаўзо́р, ‑у, м.

Першапачатковы ўзор, аснова для творчасці. Арыгінальных вершаў на рускай мове, якія не мелі б аўтарскіх беларускіх першаўзораў, у Багдановіча адносна мала: крыху больш дзесяці. Лойка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

піра́т, -а, М -ра́це, мн. -ы, -аў, м.

1. Марскі разбойнік.

2. перан. Пра варожых лётчыкаў, якія робяць налёты на мірныя гарады і вёскі.

3. Пра ўгоншчыкаў самалётаў.

Паветраныя піраты.

4. перан. Пра таго, хто выкарыстоўвае што-н. з парушэннем аўтарскіх правоў.

|| прым. піра́цкі, -ая, -ае.

Пірацкая копія камп’ютарнай праграмы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)