аўтака́р
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
аўтака́р |
аўтака́ры |
| Р. |
аўтака́ра |
аўтака́раў |
| Д. |
аўтака́ру |
аўтака́рам |
| В. |
аўтака́р |
аўтака́ры |
| Т. |
аўтака́рам |
аўтака́рамі |
| М. |
аўтака́ры |
аўтака́рах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
аўтака́р, -а, мн. -ы, -аў, м.
Самаходны вазок з рухавіком унутранага згарання для перавозкі грузаў, багажу на невялікія адлегласці.
|| прым. аўтака́рны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
аўтака́р м., тех. автока́р м.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)