ашмо́так
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ашмо́так |
ашмо́ткі |
| Р. |
ашмо́тка |
ашмо́ткаў |
| Д. |
ашмо́тку |
ашмо́ткам |
| В. |
ашмо́так |
ашмо́ткі |
| Т. |
ашмо́ткам |
ашмо́ткамі |
| М. |
ашмо́тку |
ашмо́тках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ашмо́ткі, ‑аў; адз. ашмотак, ‑тка, м.
Тое, што і ашмоцце. Белы туман кудлатымі ашмоткамі вісеў над сінявай вадою. Савіцкі. Пасля паўдня, прагнаўшы коз у поле, Іваніха з ашмоткам лейцаў цераз плячо ішла па дровы. Кудравец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)