ату́лены

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ату́лены ату́леная ату́ленае ату́леныя
Р. ату́ленага ату́ленай
ату́ленае		 ату́ленага ату́леных
Д. ату́ленаму ату́ленай ату́ленаму ату́леным
В. ату́лены (неадуш.)
ату́ленага (адуш.)		 ату́леную ату́ленае ату́леныя (неадуш.)
ату́леных (адуш.)
Т. ату́леным ату́ленай
ату́ленаю		 ату́леным ату́ленымі
М. ату́леным ату́ленай ату́леным ату́леных

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ату́лены

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ату́лены ату́леная ату́ленае ату́леныя
Р. ату́ленага ату́ленай
ату́ленае		 ату́ленага ату́леных
Д. ату́ленаму ату́ленай ату́ленаму ату́леным
В. ату́лены (неадуш.)
ату́ленага (адуш.)		 ату́леную ату́ленае ату́леныя (неадуш.)
ату́леных (адуш.)
Т. ату́леным ату́ленай
ату́ленаю		 ату́леным ату́ленымі
М. ату́леным ату́ленай ату́леным ату́леных

Кароткая форма: ату́лена.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ату́лены

1. укры́тый; оку́танный, уку́танный;

2. перен. окружённый;

1, 2 см. атулі́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ату́лены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад атуліць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

атулі́ць, атулю́, ату́ліш, ату́ліць; ату́лены; зак., каго-што.

1. Ахінуць, агарнуць з усіх бакоў.

А. коўдраю.

2. перан. Абвалачы чым-н.

Цішыня атуліла вёску.

|| незак. атуля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е і ату́льваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ляшчы́ннік і ляшчэ́ўнік, ‑у, м.

Зараснік, кусты ляшчыны; арэшнік. Навокал нас — густы ляшчэўнік, асыпаны пустымі яшчэ арэхамі. Брыль. За апошнімі хатамі пачынаецца насып, шчыльна атулены ляшчыннікам. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пухо́ўка ​1, ‑і, ДМ ‑хоўцы; Р мн. ‑ховак; ж.

1. Пучок мяккіх, пушыстых валокнаў, які ужываецца для пудрання.

2. Разм. Пуховая шапка. А я глядзеў на яе — знізу ўверх — на маленькія спартыўныя бацінкі,.. на румяны, атулены белай пухоўкай, твар... Брыль.

пухо́ўка ​2, ‑і, ДМ ‑хоўцы; Р мн. ‑ховак; ж.

1. Тое, што і рагоз.

2. Тое, што і порхаўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)