астэ́нік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. астэ́нік астэ́нікі
Р. астэ́ніка астэ́нікаў
Д. астэ́ніку астэ́нікам
В. астэ́ніка астэ́нікаў
Т. астэ́нікам астэ́нікамі
М. астэ́ніку астэ́ніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

астэ́нік м., разг. асте́ник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

астэ́нік, ‑а, м.

1. Чалавек, будове цела якога характэрны высокі рост, хударлявасць, доўгая шыя, выцягнуты чэрап, вузкі, рэзка акрэслены твар.

2. Чалавек, які пакутуе ад астэніі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

асте́ник разг. астэ́нік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)