асо́чка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. асо́чка
Р. асо́чкі
Д. асо́чцы
В. асо́чку
Т. асо́чкай
асо́чкаю
М. асо́чцы

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

асо́чка, ‑і, ДМ ‑чцы, ж.

Разм. Аблава, абход і акружэнне звера загоншчыкамі; асочванне. Асочка ваўкоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Асо́ка ’выседжванне звера’ (Інстр. III). Ад сачыць (гл.). Сюды ж асочка, асочаны.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)