Асо́выя

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, субстантываваны множналікавы, ад’ектыўнае скланенне

мн.
-
Н. Асо́выя
Р. Асо́вых
Д. Асо́вым
В. Асо́выя
Т. Асо́вымі
М. Асо́вых

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

асо́вы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. асо́вы асо́вая асо́вае асо́выя
Р. асо́вага асо́вай
асо́вае		 асо́вага асо́вых
Д. асо́ваму асо́вай асо́ваму асо́вым
В. асо́вы (неадуш.)
асо́вага (адуш.)		 асо́вую асо́вае асо́выя (неадуш.)
асо́вых (адуш.)
Т. асо́вым асо́вай
асо́ваю		 асо́вым асо́вымі
М. асо́вым асо́вай асо́вым асо́вых

Крыніцы: piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

асо́бы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае спецыяльныя функцыі, спецыяльнае прызначэнне. Ад’ютант для асобых даручэнняў. □ Начальнік асобага аддзела Жукаўскай брыгады .. прыехаў да «Міцькі» з цікавай весткай. Брыль.

2. Адметны, не падобны да іншых; асаблівы, свой, толькі яму ўласцівы; індывідуальны. Запісаць сваю асобую думку.

асо́бы, ‑ая, ‑ае.

Абл. Асінавы. Мы грэліся каля пячуркі, у якой млява, з трывожным папіскваннем дыміліся асовыя галавешкі. Хведаровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)