асмя́глы, -ая, -ае.

Сухі, перасохлы; які страціў вільготнасць; прывялы ад гарачыні (аб раслінах).

Асмяглая зямля.

Асмяглыя вусны.

|| наз. асмя́гласць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

асмя́глы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. асмя́глы асмя́глая асмя́глае асмя́глыя
Р. асмя́глага асмя́глай
асмя́глае		 асмя́глага асмя́глых
Д. асмя́гламу асмя́глай асмя́гламу асмя́глым
В. асмя́глы (неадуш.)
асмя́глага (адуш.)		 асмя́глую асмя́глае асмя́глыя (неадуш.)
асмя́глых (адуш.)
Т. асмя́глым асмя́глай
асмя́глаю		 асмя́глым асмя́глымі
М. асмя́глым асмя́глай асмя́глым асмя́глых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

асмя́глы обл., см. асма́глы

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

асмя́глы, ‑ая, ‑ае.

Які страціў звычайную вільготнасць; перасохлы. Па дарозе сустракаліся вёскі і ля хат, часам у глыбока задуме, шчыльна сцяўшы асмяглыя вусны мацяркі-сялянкі з дзецьмі. Галавач. Асмяглая, знявечаная зямля чакала людскіх рук. «Работніца і сялянка». // Прывялы ад гарачыні (аб раслінах). Б’юць фашыстаў нашы батальёны, Курчыцца асмяглая трава. Смагаровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)