аска́л

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. аска́л
Р. аска́лу
Д. аска́лу
В. аска́л
Т. аска́лам
М. аска́ле

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

аска́л, -лу м., разг., см. вы́скал

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аска́л, ‑у, м.

Тое, што і выскал. — Заходзьце, заходзьце, — мяккім голасам гаварыў Гарастовіч, але Сафрону здавалася, што той сабачы аскал так і застаўся на яго твары. Чарнышэвіч. [Галіна Адамаўна] ўвесь час бачыла гэты зларадны аскал, хоць выраз твару нечаканай госці быў увесь час спачувальны ці абуральна-сур’ёзны. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́скал, ‑у, м.

Прыадкрыты рот з вышчаранымі зубамі; аскал. Воўчы выскал зубоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)