ары́йцы, ‑аў; адз. арыец, арыйца, м.; арыйка, ‑і, ДМ арыйцы; мн. арыйкі, арыек; ж.
1. Народы і плямёны, што гаварылі на індаіранскіх мовах, у адрозненне ад суседніх заваяваных імі народаў. У буржуазнай этнаграфіі і антрапалогіі — назва індыйцаў, іранцаў і іншых народаў, якія гавораць на мовах усходняй групы індаеўрапейскіх моў, перанесена пазней на ўсе народы, якія размаўляюць на індаеўрапейскіх мовах.
2. У расісцкай нямецкай літаратуры — прадстаўнік «вышэйшай», нямецкай расы.
[Ад санскр. arya — высакароднага.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ары́йка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ары́йка |
ары́йкі |
| Р. |
ары́йкі |
ары́ек |
| Д. |
ары́йцы |
ары́йкам |
| В. |
ары́йку |
ары́ек |
| Т. |
ары́йкай
ары́йкаю |
ары́йкамі |
| М. |
ары́йцы |
ары́йках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ары́ец
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ары́ец |
ары́йцы |
| Р. |
ары́йца |
ары́йцаў |
| Д. |
ары́йцу |
ары́йцам |
| В. |
ары́йца |
ары́йцаў |
| Т. |
ары́йцам |
ары́йцамі |
| М. |
ары́йцу |
ары́йцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)