ары́ец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ары́ец ары́йцы
Р. ары́йца ары́йцаў
Д. ары́йцу ары́йцам
В. ары́йца ары́йцаў
Т. ары́йцам ары́йцамі
М. ары́йцу ары́йцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ары́ец (род. ары́йца) м., уст. ари́ец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ары́ец,

гл. арыйцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ари́ец уст. ары́ец, род. ары́йца м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ары́йцы, ‑аў; адз. арыец, арыйца, м.; арыйка, ‑і, ДМ арыйцы; мн. арыйкі, арыек; ж.

1. Народы і плямёны, што гаварылі на індаіранскіх мовах, у адрозненне ад суседніх заваяваных імі народаў. У буржуазнай этнаграфіі і антрапалогіі — назва індыйцаў, іранцаў і іншых народаў, якія гавораць на мовах усходняй групы індаеўрапейскіх моў, перанесена пазней на ўсе народы, якія размаўляюць на індаеўрапейскіх мовах.

2. У расісцкай нямецкай літаратуры — прадстаўнік «вышэйшай», нямецкай расы.

[Ад санскр. arya — высакароднага.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)