арчы́нец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. арчы́нец арчы́нцы
Р. арчы́нца арчы́нцаў
Д. арчы́нцу арчы́нцам
В. арчы́нца арчы́нцаў
Т. арчы́нцам арчы́нцамі
М. арчы́нцу арчы́нцах

Крыніцы: sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

арчы́нец,

гл. арчынцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

арчи́нец арчы́нец, -нца м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

арчы́нцы, ‑аў; адз. арчынец, ‑нца, м.; арчынка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. арчынкі, ‑нак; ж.

Адзін з малых народаў Заходняга Дагестана, які жыве ў сяле Арчы і ў Чарадзінскім раёне Дагестанскай АССР.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)