аранда́тар, -а, мн. -ы, -аў, м.

Той, хто арандуе што-н.

|| ж. аранда́тарка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. аранда́тарскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аранда́тар

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. аранда́тар аранда́тары
Р. аранда́тара аранда́тараў
Д. аранда́тару аранда́тарам
В. аранда́тара аранда́тараў
Т. аранда́тарам аранда́тарамі
М. аранда́тару аранда́тарах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

аранда́тар м. аренда́тор

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аранда́тар, ‑а, м.

Той, хто арандуе якую‑н. нерухомую маёмасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аренда́тор аранда́тар, -ра м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фе́рмер, -а, мн. -ы, -аў, м.

Уладальнік або арандатар фермы¹ (у 2 знач.).

|| прым. фе́рмерскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мы́знік, ‑а, м.

Уладальнік або арандатар мызы ​1.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кало́н, ‑а, м.

1. У Старажытным Рыме — арандатар невялікага ўчастка зямлі ў буйнага землеўладальніка.

2. У розных раманскіх краінах і Лацінскай Амерыцы — прадстаўнік розных катэгорый сялянства: батрак, здольшчык, паўпрыгонны арандатар і інш.

[Лац. colonus.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пасэсар ’арандатар’ (Шат.), ст.-бел. посесоръ, поссессоръ ’уладальнік, арандатар’ (1598 г.) запазычаны са ст.-польск. posesor ’тс’, якое з лац. possessor ’тс’ (Булыка, Запазыч., 254).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Лінда́р ’кармчар’, ’арандатар’ (у Багушэвіча), лінда́рка ’карчмарка’. Утварылася шляхам спрашчэння і распадабнення арандатар > арандар > аліндар > ліндар. Параўн. укр. орендар (Марозаў, Пыт. мовазн. і метод., 163–164).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)