апры́чнік, -а, мн. -і, -аў, м. (гіст.).

Той, хто знаходзіўся ў радах апрычніны (у 3 знач.).

Царскія апрычнікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

апры́чнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. апры́чнік апры́чнікі
Р. апры́чніка апры́чнікаў
Д. апры́чніку апры́чнікам
В. апры́чніка апры́чнікаў
Т. апры́чнікам апры́чнікамі
М. апры́чніку апры́чніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

апры́чнік м., ист. опри́чник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

апры́чнік, ‑а, м.

Служылы дваранін, які ў час даравання Івана IV знаходзіўся ў радах апрычніны (у 2 знач.). // перан. Пагард. Аб царскім паліцэйскім, жандару.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

опри́чник ист. апры́чнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)