апо́ўзень
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
апо́ўзень |
апо́ўзні |
| Р. |
апо́ўзня |
апо́ўзняў |
| Д. |
апо́ўзню |
апо́ўзням |
| В. |
апо́ўзень |
апо́ўзні |
| Т. |
апо́ўзнем |
апо́ўзнямі |
| М. |
апо́ўзні |
апо́ўзнях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
аплы́віна, ‑ы, ж.
Частка грунту, якая аплыла ўніз. У рэльефе катлавіны можна бачыць прыбярэжныя апоўзні, аплывіны і берагавыя валы. Прырода Беларусі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)