апо́лаг
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
апо́лаг |
апо́лагі |
| Р. |
апо́лага |
апо́лагаў |
| Д. |
апо́лагу |
апо́лагам |
| В. |
апо́лаг |
апо́лагі |
| Т. |
апо́лагам |
апо́лагамі |
| М. |
апо́лагу |
апо́лагах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
апо́лаг, ‑а, м.
Кароткае алегарычнае апавяданне з жыцця жывёл, якое мае выразна выказаную мараль.
[Грэч. apologos — апавяданне.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)