апо́й гл. апаіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

апо́й

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. апо́й
Р. апо́ю
Д. апо́ю
В. апо́й
Т. апо́ем
М. апо́і

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

апо́й (род. апо́ю) м., вет. опо́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

апо́й, ‑ю, м.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. апаіць і стан паводле знач. дзеясл. абапіцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апаі́ць, апаю́, апо́іш, апо́іць; апо́ены; зак., каго (што).

1. Празмерна напаіць, даць многа вады, зрабіўшы гэтым шкоду.

А. коней.

2. Атруціць пітвом (уст.).

|| незак. апо́йваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. апо́йванне, -я, н. і апо́й, -ю, м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

опо́й вет. апо́й, род. апо́ю м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)