аплята́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
аплята́нне |
| Р. |
аплята́ння |
| Д. |
аплята́нню |
| В. |
аплята́нне |
| Т. |
аплята́ннем |
| М. |
аплята́нні |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
аплята́нне ср. оплета́ние; оплётка ж.; см. аплята́ць 1
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
аплята́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. аплятаць — аплесці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абплята́нне ср., см. аплята́нне
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
оплета́ние
1. аплята́нне, -ння ср.;
2. аплята́нне, -ння ср.; абду́рванне, -ння ср.; см. оплета́ть;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
оплётка ж., техн.
1. (действие) аплята́нне, -ння ср.;
2. (материал, которым оплетается что-л.) аплётка, -кі ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Спо́на ‘перашкода’ (Нас.), спо́нкі ‘запінкі’ (навагр., Нар. сл.), спо́нка ‘запінка’ (лях., Сл. ПЗБ), ‘кнопка’ (Сцяшк. Сл., Жд.), ст.-бел. спонъка ‘аплятанне’ (Ст.-бел. лексікон). З польск. spona, spina ‘засцежка, пражка’, якое працягвае прасл. *spona, параўн. укр. спона, спіна ‘тс’, чэш. spona да прасл. *sъpinati, дзеяслова з ступенню падаўжэння ў корані, польск. sponki ‘бранзалеты’ (Брукнер, 510). Да пяць, ‑пінаць, якое, напрыклад, у запінацца з чаргаваннем.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)