аплы́ў
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
аплы́ў |
аплы́вы |
| Р. |
аплы́ву |
аплы́ваў |
| Д. |
аплы́ву |
аплы́вам |
| В. |
аплы́ў |
аплы́вы |
| Т. |
аплы́вам |
аплы́вамі |
| М. |
аплы́ве |
аплы́вах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
аплы́ў (род. аплы́ву) м., в разн. знач. оплы́в
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
аплы́сці¹ і аплы́ць, -ыву́, -ыве́ш, -ыве́; -ывём, -ывяце́, -ыву́ць; -ы́ў, -ыла́, -ыло́; зак.
1. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Растаць, растапіцца зверху, з краёў і пачаць сцякаць, пакрываючы што-н. рэшткамі растопленага рэчыва.
Свечка аплыла.
2. Ацячы, заплыць тлушчам.
Твар аплыў.
3. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Абваліцца, апаўзці пад дзеяннем вады, вільгаці.
Бераг аплыў.
|| незак. аплыва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
оплы́в в разн. знач. аплы́ў, -лы́ву м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
аплы́сці сов., в разн. знач. оплы́ть;
све́чка аплыла́ — свеча́ оплыла́;
твар аплы́ў — лицо́ оплы́ло;
бе́раг аплы́ў — бе́рег оплы́л
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
аплы́ць
дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
аплыву́ |
аплывё́м |
| 2-я ас. |
аплыве́ш |
аплывяце́ |
| 3-я ас. |
аплыве́ |
аплыву́ць |
| Прошлы час |
| м. |
аплы́ў |
аплылі́ |
| ж. |
аплыла́ |
| н. |
аплыло́ |
| Загадны лад |
| 2-я ас. |
аплыві́ |
аплыві́це |
| Дзеепрыслоўе |
| прош. час |
аплы́ўшы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
аплы́ваты, ‑ая, ‑ае.
Разм. Які аплыў ад дзеяння вады, вільгаці. Аплыватыя стрэхі. // З чым‑н. аплыўшым. Аплыватыя хаты (хаты з аплыўшымі стрэхамі).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
аплы́сці, аплыву, аплывеш, аплыве; аплывём, аплывяце; зак.
1. (1 і 2 ас. не ужыв.). Растаць, растапіцца зверху, з краёў і пачаць сцякаць, пакрываючы што‑н. рэшткамі растопленага рэчыва. Свечка аплыла.
2. Ацячы, заплыць тлушчам; азызнуць. Твар аплыў.
3. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Пад дзеяннем вады, вільгаці пачаць апаўзаць. Бераг аплыў.
4. Тое, што і абплысці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
аплы́сці
дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
аплыву́ |
аплывё́м |
| 2-я ас. |
аплыве́ш |
аплывяце́ |
| 3-я ас. |
аплыве́ |
аплыву́ць |
| Прошлы час |
| м. |
аплы́ў |
аплылі́ |
| ж. |
аплыла́ |
| н. |
аплыло́ |
| Загадны лад |
| 2-я ас. |
аплыві́ |
аплыві́це |
| Дзеепрыслоўе |
| прош. час |
аплы́ўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)